psikoterapist haim ginott’un literatüre kazandırdığı annenin veya babanın çocuğun üzerinde dolaşan pervane misali bir helikoptere benzetmesinden ortaya çıkmış kavramdır.
çocuğun bütün hayatını etkileyecek şekilde anne baba bilmeden çocuğu korur ve istediği her şeyi yerine getirir.
çocuğun başına bir şey gelmesinden endişe eden anne baba her isteğini yerine getirir ve bu içgüdüsel olarak çocuğa yetersizlik ve güvensizlik olarak sirayet eder.
anne ve baba çocuğun tüm sorumluluğunu alır ve çocuğa sorumluluk alacak bir alan bırakmazlar. çocuk sorumluluk almadığı için hayatında ve okulda da sorumluluk almazlar. pısırık, içe kapanık veya tamamen dışarıdan talepkar bir hale dönüşebilirler. her ihtiyaçlarını karşısındaki kişinin karşılayacağını düşünür ve bunu her seferinde dozajı artırarak talep ederler.
kanımca 1980 sonrası ülkenin ekonomik refah seviyesindeki sanal gelişme çocuğunu ceketini satıp okutmak için mücadele verecek şekilde yetiştirilen ebeveyni ben çektim çocuğum çekmesin halinde ortaya çıkararak doyumsuz bir psikolojinin oturmasını sağladı.
çocuklar hayatın merkezinde oldukları için her şey çocukların isteğine ve dilemesine uygun halde yaşam sürerler.
genelde sen dili değil biz dilini kullanırlar ve aslında bilinç altında kendilerinin doğru yaptıklarını haklı çıkarma çabası içerisindedir. “mesela öğretmenimiz bakalım bugün ne ödev vermiş gibi” direkt kendilerini işin içine koyarlar. bu aslında çocuğa hiçbir boşluk bırakmaz ve direkt çocuğun tüm taleplerinin yerine getirilmesi şeklinde devam eder.
alan memnun satan memnundur. çoğunlukla az çocuklu, çocuğa değer veren veya zor bir yaşamdan çıkmış olan ailelerde olduğunu gözlemledim.

oysa çocukları yalnız başına bırakmak ve kendi yollarını bulmalarını sağlamak en kalıcı ve akılcı yöntem bence. bu şekilde çocuk kendine yeten ve karşısındaki ile empati kurabilen bir yapıda olacağı için hayat boyu mutlu ve tam yaşama fırsatı yakalayabilirler.