iki çocuk arasına girmek

iki küçük yaşta insanın arkadaş olmaya çalışırken deneyimlediği iyi ya da kötü davranışlara fazla müdahaleci insanlar.
büyük bir ihtimalle de bana aman ne vurdum duymaz kadın- anne diye baksa da çocuklar birbirlerine ciddi zarar verme boyutuna gelmedilerse karışmıyorum.
benim gibi annelerin üzerinden rica ediyorum garip bakışlarınızı çekin. herkesin çocuğu ve yetiştirme tarzı kendinedir. ama eğer çocuğunuz çok şikayetçi ve her sorun olduğuna size gelip ağlıyorsa bilin ki fazla müdahale ediyosunuz. çocuk dediklerimiz de birer bireydir. onların da deneyip yanılarak bi anlaşma stilleri vardır. çocukların kendi alanlarına girmek onlara saygısızlıktır ama tabi gene de siz bilirsiniz.

şayet fiziksel bir kavga - itip kakma da dahil - yoksa, çocuklardan biri şikayetçi olana kadar araya girilmemesi taraftarıyım. ve şikayetçi olan çocuğa da tarafsız olup, doğru sorular sorup doğru yönlendirmeler yapılmalı. eğer tartışma fiziksel bir kavgaya dönüyorsa hemen müdahale edilmeli çünkü şiddet şiddeti çoğaltıyor, basit gibi görünen bir itmeden saniyeler içinde tekme tokat birbirlerine giriyor çocuklar ve bu sonra alışkanlık halini alıyor.

onlar insan yavrusu ne de olsa, konuşabilmek gibi bir yetenekleri var. hayvan yavrularında durum farklıdır mesela, anne onlarla ufak ufak boğuşur sonra yavruların kendi aralarında boğuşmalarını teşvik eder ki bu ileriki zamanlar için antrenmandır, yeri geldiğinde kendilerini kavga ederek koruyabilmeleri için.

edit: imla

fiziksel temas yoksa uygun olandır. problem çözme yeteneklerinin gelişmesi için bu tip kendibaşınalık gerekli.

genelde çocuklarının kavga ediyor olmasını kendi hatası sayan ebeveynler tarafından gerçekleştirilen eylemdir.
keşke çocuklarımız arkadaşları ile kavga etmese değil mi? ama bu doğal bir süreç ve illa kavga edecekler. öncelikle bunu kabullenmek gerek. bu durum birbirleriyle nasıl iletişim kuracaklarını anlamak ya da yaşıtları tarafından nelerin kabul edilebilir olduğunu görmek için uyguladıkları bir yöntem aslında.
ebeveyn olarak çocuklarımızın amaçlarına ulaşabilmeleri ve rahatsız oldukları şeyleri çözüp çözemediklerini görmemiz gerektiği için özellikle hır gür çıkardıkları belli bazı kavgalara göz yummak zorundayız. ( elbette fiziksel şiddet durumlarında ve kontrolü kaybetmemek koşuluyla)
sorunu çözmek için müdahale etmemiz gerekiyorsa iki tarafa da eşit uzaklıkta durup kimin haklı olduğu hikayesinden uzak durmalı ve sorunun çözümüne odaklanmalıyız.

bunlar belki olması gerekenler ama iki buçuk senelik ebeveynlik tecrübemde şunu anlamak zorunda kaldım ki, bir tek sizin çabanız ile olmuyor bazı şeyler.
siz çocuğunuza doğru yönlendirme yapmaya çalışırken başka bir anne gelip tam tersini yapabiliyor. çocuğunuza problemli muamelesi yapabiliyor hatta ve hatta gelip daha bebek sayılacak çocuğa kızabiliyor. yani anlayacağınız bazen işler çığırından çıkabiliyor.

(bkz:bir deniz yıldızını kurtarmak)