genelde çocuklarının kavga ediyor olmasını kendi hatası sayan ebeveynler tarafından gerçekleştirilen eylemdir.
keşke çocuklarımız arkadaşları ile kavga etmese değil mi? ama bu doğal bir süreç ve illa kavga edecekler. öncelikle bunu kabullenmek gerek. bu durum birbirleriyle nasıl iletişim kuracaklarını anlamak ya da yaşıtları tarafından nelerin kabul edilebilir olduğunu görmek için uyguladıkları bir yöntem aslında.
ebeveyn olarak çocuklarımızın amaçlarına ulaşabilmeleri ve rahatsız oldukları şeyleri çözüp çözemediklerini görmemiz gerektiği için özellikle hır gür çıkardıkları belli bazı kavgalara göz yummak zorundayız. ( elbette fiziksel şiddet durumlarında ve kontrolü kaybetmemek koşuluyla)
sorunu çözmek için müdahale etmemiz gerekiyorsa iki tarafa da eşit uzaklıkta durup kimin haklı olduğu hikayesinden uzak durmalı ve sorunun çözümüne odaklanmalıyız.

bunlar belki olması gerekenler ama iki buçuk senelik ebeveynlik tecrübemde şunu anlamak zorunda kaldım ki, bir tek sizin çabanız ile olmuyor bazı şeyler.
siz çocuğunuza doğru yönlendirme yapmaya çalışırken başka bir anne gelip tam tersini yapabiliyor. çocuğunuza problemli muamelesi yapabiliyor hatta ve hatta gelip daha bebek sayılacak çocuğa kızabiliyor. yani anlayacağınız bazen işler çığırından çıkabiliyor.

(bkz:bir deniz yıldızını kurtarmak)