bebeğin temel ihtiyaçlarının bebeğe bakan kişi ya da kişiler tarafından zamanında ve doğru bir biçimde karşılanması sonucu bebeğin başta kendisine bakan kişiye* sonra da başkalarına güvenebilmeyi öğrenmesidir.

birinci derecede bakımını üstlenen kişi anne olmak zorunda değildir pek tabi ki ama ben kolay anlatabilmek için 'anne' diyeceğim.

güvenli bağlanma geliştiremeyen çocuklar dünyayı tehlikeli bir yer olarak algılar. bu sebeple annenin odadan çıkması bile çocuğun feryat figan ağlaması için yeterlidir. çocuğun demek istediği :'burası tehlikeli bir yer ve geri döneceğin konusunda emin değilim.'dir.

güvenli bağlanma yaşayamayan bebeklerin anneleri işe ya da dışarı giderken evden kaçarak çıkma yolunu seçer ve eve geldikten sonra da huzursuz bir bebek onu karşılar. bir açıklama yapılmadan bırakıp gidildiği için mutsuz olan bebek anneye eziyet etmek isteyebilir. anne kişisi eve gelmeden oyuncaklarıyla mutlu mutlu oynayan bebek anneyi gördükten sonra ağlama krizlerine girebilir. bebek sürekli mızmızlanarak annenin kucağından inmek istemez fakat anne kişisi genelde olayları doğru yorumlayamaz ve 'bana çok düşkün de o yüzden böyle' der. asıl olan anne ve bebek arasında güvenli bağlanma problemi olmasıdır.