ben lisedeyken yengemin doğum sonrası yaşadığı bunalım.
iki hafta kendi evladına bakmamış, süt vermemiş hatta görmek bile istememişti. o zamanlar bilmeyen aklımla durumu yadırgamıştım açıkçası.
hatırlıyorum o zamanlar "okuyup üflensin bir şeyciği kalmaz" diyenler vardı. psikolojik destek aldığını hatırlıyorum.

şimdi yazılanları okuyunca ona haksızlık ettiğimi düşündüm. ve evet bu bir pişmanlık.