hediye almayı vermeyi sevmeyen var mı? bilmem. ben ikisini de severim. özellikle çocuklara hediye almaya bayılırım. onların sevinci bambaşkadır. beni çok iyi tanıyanlardan hediye almaya da bayılırım. sürprize yer yoktur.
aldığım en değerli hediyeler, kızımın ana okulunda kendi minik elleriyle yaptığı resimlerdi. eciş bücüş figürler, pullu kartlar, boyası karışmış suluboya resimler.
bugün aldığım en özel hediye apartman görevlisi ablamızın memleketinden getirdiği bir küçük torba ceviz. kapıyı açınca burnumun dibinde buldum. "senin için" dedi. insanlar köylerinden bir şeyler getirip satmaya çalışıyorlar gecinmek için çok zaman. "borcum nedir" dedim.
"gücenirim, hediye" dedi.
çok duygulandım. temizlik yapıp, hasta kardeşine ve yeğenlerine bakıyor biliyorum. çocukların payından ayırıp, bana da getirmiş. bu sadece sevgi, masumane bir sevgi. bir hatır sorma, bayramdan bayrama bir kaç küçük hediyenin en güzel, en saf, en anlamlı hediyesi.
bir torba ceviz.

karşıdaki kişinin senin mutlu olacağını umup, düşünüp emek harcadığı ya da harcamadığı ama yüzünüzdeki tebessüme sebep olan hediyedir.
bazen bir söz, bazen ince bir düşünce, bazende bir ihtiyacınız...
sadece sizin için.

samimiyeti, saflığı olan karşılıksız hediye.
mesleğimden dolayı çok mutlu edildiğim oldu, atları sevdiğim için resim yapan öğrencilerimden, şiir yazıp bitter çikolata alanlar, annesi yelek ördüğünde bana da yaptıranlar... çok özel...

el emeği bir ürün olabilir, vitrinde gördüğünde aklına gelmiş ve almış olduğu bir kıyafet olabilir, sevdiğin grubun cd' si olabilir, görmeyi çok istediğin bir yere seyahat bileti olabilir, gitmek istediğin bir tiyatro ya da konsere bilet olabilir, sevdiğin yazarın adına imzalanmış bir kitabı olabilir.
güzel bir cümleyle, düşünceyle, hisle yaptığın her hareket anlamlıdır aslında.