kovana çomak sokmasanız da başınıza gelebilecek olaydır. öyle ki ilk sokuluşum ilkokul ikinci sınıfta istiklal marşı sırasında, yanağımdan olmuştu. tamam sevimli bir çocuktum ama yanağımı bal yapmak için kullanması pek adil değildi. ataya saygıdan gıkımı da çıkaramamıştım. hayatımın en uzun marşını o gün dinlediğimi şimdi anlayabiliyorum. sonrasında şişlikten kapanan gözlerim sebebiyle birkaç gün okula gidememiştim. azap dolu günler...
şimdi yazdıklarımı okuyunca ufak çaplı bir travma yaşadığımı fark ediyorum.
arı deyip geçmeyin.