eskiden dünyanın renksiz olduğunu düşünüp üzülmek

gece gece nereden aklıma geldi bilmiyorum ama en net hatırladığım salaklıklarımdan biriydi bu. küçücük bir çocukken, babamın eski fotoğraf albümlerindeki fotoğraflara bakıp eskiden dünyanın siyah-beyaz olduğunu, renklerin olmadığını düşünür ve yaşlı insanlar için üzülürdüm. buna rağmen bugünlere gelebildiğim için kendimle gurur duyuyorum. *

küçükken annemin yanında yattığım geceler ablamın , ablamın yanında yattığımda ise annemin üzüldüğünü düşünmem ile benzer saflıkta güzel bir hatıra.
ah çocukluk ne kadar masum, ne kadar güzelsin...

şimdide dünyanın renksiz olduğunu düşünüyor ve üzülüyorum dediğim başlıktır.
keşke büyüdükçe geçse.