ülkenin en güzel yerlerinden biriyken içine itina ile edilmiş şehirimsi.
çok ağır oldu biliyorum ama inanın bana çok kötü yönetilmenin vermiş olduğu çaresizlikle, olumlu olumsuz her şeye muhalefet olmanın arasında sıkışmış, kendini kendi elleriyle kilitlemiş bir yer haline gelmiş.

insanlar çok duyarlı olmakla sınırladıkları içim duyarsızlaşmış, lümpen şehri olmuş. sadece muhalefet etmek için bile kendi aralarında tartışan, üretmek yerine laf kalabalığı ile torba dolduranların şehri.

izmir'de 1988-1992 arası dönemsel olarak yaşadım. o zamanlar birbirine saygı duyan, kadının gece dışarı korkmadan çıkabildiği, renkli bir yerdi. şimdi ise gri, birbirini suçlamaktan veya kendini haklı görmekten kokuşmuş bir yer haline gelmiş.

ha; iyi bir yeri yok mu diyeceksiniz? gökyüzü hala size kendinizi özgür hissettiriyor.

bir gün çok bunalırsan, yosunlara takılmış gibi, sakın unutma gökyüzüne bakmayı, gökyüzü herkesindir. zülfü livaneli.