varlığına her daim şükrettiğim, binlerce kilometreler uzakta bile olsalar, belki günlerce konuşmasak bile ama varlar ve var olmalarının insandaki o enfes özgüven.
her zaman övündüğüm 2 kız 2 oğlan bence en güzeli dediğim kardeş düzenlenmesinden bir tanemizi, ama her mana da bizim bir tanemizi, en naifimiz, en akıllı, en merhametli daha saymaktan erindiğim yüzlerce güzel sıfata layık olan melek abimi bir yıl önce kaybettik. kaybettiğimiz gün onu uğurlarken benim kalbimin köşesini onunla beraber tabuta koydum ve üstüne toprak attılar. bir gün böyle bir acı yaşayacağımı tahmin bile edemezken oldu bütün bunlar. keşke dedim geceleri odama gelip sabaha kadar konuşma isteğini yarım kesmeseymişim, keşke dedim o gözlerime hiç uyku gelmeseymiş, keşke ama keşke daha da fazla anılar diyaloglar biriktirseymişiz de, seninle alakalı bişeyler duymaya bu kadar aç olmazmışım belki de. eğer unutursam seni bir gün kalbimin geri kalanı da kurusun sana söz. seni seviyorum melek abim.