mümkün olduğunda bir kaç seviye atlatan yaşam kalitesidir.

bir insanı acı değil, kendine acımak bitirir diye bir söz okumuştum bir yerde. çok özümsediğim bir yol oldu bana bu söz. kendine acıma, asla çıkamayacağın bir kuyuya düşmek gibi çünkü.
kendine acıdıkça düştüğün bir boşluk.

hayatımızın belli dönemlerinde acılar yaşayabiliriz, her şey ters gidebilir, çok sevdiğimiz birini kaybedebiliriz, dibe vurabiliriz. ama zamanı gelince ayaklanır, baştan başlayabiliriz.

insan kendine acıma hastalığına tutuldu ise ve bunun farkında değil ise işi çok zordur. sürekli yaşadıklarından sorumlu birileri vardır, her şeyin ondan bağımsız sebebi ve suçlusu.
annesidir mesela suçlu, babası, emek verdiği bir arkadaşı ya da başka bir şey. geriye dönük yaşar. orada kalır. mutsuzlukta beraberinde gelir.
işte eğer durumun farkına varabilirsek, geçmişi affedip, kendimize acımaktan vazgeçebilirsek tamamlanırız.

devam etmek ve hafiflemek için içimizdeki yükleri bir yerde bırakabilmeliyiz. işte o zaman iyileşeceğiz.