soma maden faciasından sonra bütün ülke yardım seferberliğine başlıyor ve madende vefat eden madencilerin evlerine tabiri caizse yardım yağıyor, toki iki ev veriyor, devlet maaş bağlıyor. oyuncaktan tutun domatese kadar yardım malzemesi tırlarla geliyor ve sadece ölen madenci ailelerine dağıtılıyor.
pr peşinde koşan ünlüler, politikacılar, aklınca yardım yapan kişiler ve daha nicesi ellerinde vefat listeleri bu evlere gidip taziyede bulunup yardımda bulunuyorlar.

bütün bunlar olurken yan evdeki bir şekilde faciadan kurtulmuş, vardiya arkadaşının naaşını taşımış olan herkes işsiz kalıyor. yan komşuda ayni olarak bolluk yaşanırken kendi evinde açlıktan perişan olunan bir durum yaşanıyor.

ne yazıktır ki bazı çocuklar tüm saflıklarıyla ( olayın farkına varamadıklarını düşünüyorum) "keşke benim babam da ölseydi de bize de oyuncak gelseydi" diyorlar.

aynı zamanda baktığınızda ne büyük bir sosyal kırılmadır. vardiya arkadaşı vefat etmiş bir işçi çocuğunun karnını doyurabilmek , mutlu edebilmek için ölmüş olmayı isteyebiliyor.

soma sadece bir ilçeye değil ülkenin başına çökmüş bir faciadır.