eski bir anadolu geleneği. misafır eve geldiğinde evin baş köşesine oturtulur, en iyi yiyecekler en güzel tabaklarda, takımlarla servis edilir. bunun iz düşümü sanırım.

yalnız geçen gün kavacık durağına yanaşırken aklıma geldi. neden misafir ayrımı var diye. kendime değer vermediğimi fark ettim. kendine değer veren kişinin hali tavrı bile farklı oluyor. yanınıza gelen kişi de kendini misafir değil sizden biri olarak hissediyor ve dostuk 2. bölüme geçiyor. samimiyet ortaya çıkıyor ve ilerleme sağlanıyor. diğer türlü hep bir misafir ve ev sahibi durumu var.
ben bunlar düşünürken köprüden geçtik ve sonraki duraklarda bir kapı açışımi yolcuları karşılayışım var ki sormayın.
herkes sanki işine değil de direkt pikniğe gider gibi şenlendi.