@denizece adlı yazarın ricasıyla yayınlıyorum.

tutamak mevzu


bir tutamağı olmalı insanın. son sürat devam ederken hayat, kapaklanmamak için yere. mesele tutabilmekte mı? tutamak olabilmekte mi?
ankara’nın ayazında; neye sarınırsan sarın, üşür insanın içi ...
kulağımda kulaklık “ ındila derniere danse“ elimde yusuf atılgan ‘in aylak adam kitabı; ancak kitaplarda olur böylesi diye tatlı bir gülümseme yüzümde. bir yandan geç kalan otobüsün tedirginliği. beş dakika gecikince bile yarım saat geç kalmak işten bile değil.
otobüs geldiğinde hınca hınç dolduruyoruz içini. bir dik dörtgenden çıkıp, bir başka dörtgene biniyoruz. yine bir başka dörtgene girmek için. her sabah aynı güne uyanıyoruz, akşamına aynı finali yapmak için.
bu sabah farklı uyandım oysa...
başlı başına başkaydı bu sabah. sanki binlerce kuş vardı amaçsızca kanat çırpıyorlardı içimin duvarlarına. açtım penceremi ve saldım hepsini mavi gökyüzüne...
otobüs geldiğinde o hengamede herkes bir yerlerden tutundu. kimi koltuk kenarına kimi otobüs demirlerine kimi tutamaklara. son kakan tutamağa bir gayret tutundum . eli elime değdiğinde, elli yıl geriye gittik ve taksim'de bir tramvayın içindeydik. önce tutamağı nazikçe bana bırakıp gülümsedi. yanaklarının rengi mahcubiyetini ele veriyordu.
“ lütfen siz de tutunun” dedim gülümseyerek
önce tutunmak istemedi sonra şoförün ani freni onu tutunmaya mecbur bıraktı. her mecburiyet böyle güzel olsa dedi sanki içinden. gülümsedim, gülümsedi...
elimdeki kitaba bakıp,
“sence bulmuş mudur?” dedi .
“neyi” dedim safça…
“aradığını”
kitaba baktım bir kaç saniye sonra yüzüne baktım boş boş gözlerimi kapadım bi ara aylak adama selam vermek için. o an gözlerini yüzümde hissettim kalbini baş ucumda ...
“aradığını bulur insan” dedim, eğer gerçekten isterse.
“bence de bulur.” dedi, gördüğüm en güzel gülümseme ile…
artık her sabah ilk iş açıyorum penceremi . selam veriyorum aylak adama ve içimden özgürlüğe kanat çarpan kuşlara... beklemek güzel varsa bir beklediğin ama en güzeli en beklemediğin anda gelen ...