en küçük kardeşimdir.

çocukken her şeye ağlardı, su istemeden önce ağlar "niye ağlıyorsun " dendiğinde su istediğini belirtirdi. herhalde o zamanlarda açıldı ses telleri, genişledi, ciğer diyafram neyse artık bu yüksek sesin alameti farikası. düşünün gür, böyle kendinden ekolu, kalın bir ses. çıkıp bir yerde oturduğumuzda yirmi metre ötedeki masanın bizim masada hangi konuda konuşulduğunu bilmemesi mümkün değil. mütemadiyen şöyleyiz geri kalanlar " tatlım sessiz, yavaş, sesi alçalt, lütfen, lütfen, ya bağırmadan konuşsana " sonra bıkar ve şöyle bir tepki verir " bağırmıyoooooooom yaaaa bennn " . aile kabul etti, konu komşu alıştı hatta ve hatta iş arkadaşları bile pes edip kabul etti ki bu hanım kızımız kurumsal bir firmanın müşteri hizmetlerinde çalışmakta. günde bilmem kaç yüz defa " iyi günler ben x size nasıl yardımcı olabilirim " demekte. kızım diyorum ben olsam korkup telefonu kapatırım, yani diyor bazen bir sessizlik olmuyor değil, ama ben sesimin volümünü epey bir düşürdüğüm için idare ediyoruz. eh tabi akşam iş bitimi ipini koparmış deli dana gibi oluyor. neyse ki sesi gibi enerjisi de gür, yüksek, taşkın. sevdiriyor kendini, güldürüyor, eğlendiriyor. ama 3 dileklik sihirli bir değneğim olsa ilkini onun sesini normal bir düzey çekmek için kullanırdım.