eğlenceliydi.

iyi ki doksanlarda çocukmuşum. şimdilerde olsam kesin ipsiz, sapsız, it, kopuk olurdum. kendimi biliyorum çünkü rahat durmazdım ben. 90'larda çocukluk yaptığım durum ortada. :)

beni adam etmek** için az çaba harcamadı biricik ailem. sağolsunlar.

gerçi bizim yaramazlık anlayışımız: zillere basıp kaçmak, ayakkabısını kapısının önünde bırakan komşuların ayakkabısının içine kurbağa, elma çöpü vs. koymak çerçevesinde masum şirinliklerdi ama hayatı ciddiye almama konusunda bu günlere geleceğim çocukluğumdan belliydi sonuçta, tehlikeli hadiseler başımdan eksik olmazdı.

90'larda çocuk olmanın en büyük avantajı, dostlukların ve oyunların dijital olmamasıydı sanırım. bu bizim için büyük bir şans.
çünkü günümüz dünyasının dijital ortamında dostunu bir başkasıyla değiştirmek bir butona basmak kadar kolayken, bizim çocukluğumuzda sahip olabileceğimiz dostlar mahalledeki çocuklarla sınırlıydı. yani birbirimizin kıymetini iyi bilirdik şimdikilere nazaran.