80'lerin sonunda ya da 90'ların başında doğmak demektir.

çocuk her nesilde çocuk. saf, temiz, gerçek.
değişen zaman ve şartlar insanlığın ve doğal olarak çocukluğunda dönem dönem elle tutulur farkına neden oluyor.

90'lardaki bizim çocukluğumuz daha güzeldi bence. çünkü kapının önündeydik tüm gün. komşu teyze verirdi salçalı ekmeğimizi. bayramlaşmak için toplanıp tüm mahalleliyi dolaşırdık. belki şimdiki çocuklardan az bilirdik ama tamah ederdik. bir oyuncağa bir ay sevinirdik. evdekiler daha mutluydu, daha çok şükür daha az kaygı vardı.

kızım iki yaşında.
sokak kültürünü öğrenemeyecek. komşusuna gidemeyecek, bir teyzenin uzattığı ekmeği alamayacak. annesi o sosyalleşsin diye, dört duvar arasında büyümesin diye işini gücünü bırakacak ya da kendine daha az zaman ayırmaya çalışarak hepsini idare etmeye çalışacak. ama yanından ayıramayacak. ayırsa bile gözü ardında kalacak... ve bu kaygı ve endişe tabii ki çocuğa yansıyacak.

öyle şeyler gördük ve okuduk ki son yıllarda. çocuğumuzun birey olması için atması gereken adımlara müdahale etmek zorunda kalıyoruz. doğru mu? değil. ama gerekli.

o yüzden bizim zamanımızda daha güzeldi her şey. yine kötülük vardı belki ama bu kadar kaygı yoktu. o yüzden güzeldi 90'larda çocuk olmak.